Het verslag van onze safari

Hallo allemaal,
Zondagmorgen om 08.00 uur op weg naar Bulenga. In een nieuw busje met alle bagage voor de safari. We gaan eerst naar het huis van Martin S Mpanga. Peter Pointer gaat met ons mee. Maar voordat wij door rijden naar Murchison Falls is er de Oegandese kerkdienst. Op de binnenplaats van het huis van Martin staat een grote tent met op een verhoging een tafel, een projectiescherm en geluidsboxen. Deze openluchtdienst begint om 10.00 uur. Dit is een tijdelijk locatie omdat het eigenlijke kerkgebouw verhuurd is. Met veel ritmisch gezang begint de dienst. Er zijn verschillende sprekers. Nog voor de preek, die gaat over geven met je hart en je verstand, is er een Avondmaalviering en Peter heeft gevraagd of wij na deze viering het Taizélied: Bless the Lord my Soul ten gehore kunnen brengen. Bij de eerste zachte klanken van de gitaar en dwarsfluit, werd het heel stil. Dit meerstemmig gezongen lied met zijn gedragen, melodische klank is helemaal het tegenovergestelde van de ritmische Oegandese muziek. Omdat de dienst meer dan 2 uur duurde, moesten wij eerder op weg naar het Noord-Oosten van Oeganda, op weg naar de Congolese grens. We rijden via Kampala om te stoppen bij een Nederlandse winkel: Brood (vestigingen in Amsterdam, Den Haag Haarlem en Kampala) waar we Nederlands bruinbrood en een krentenbrood kopen en gaan na het eten van een paar stukken pizza op weg. De weg naar Murchison National Park is goed. Bijna aan het einde van de 5 uur durende tocht was ons vertelt dat je bij een brug geen foto’s maken, omdat de militairen hier de wegen dichtbij de Congolese grens steeds controleren. In Congo is het nog steeds onrustig. We komen aan in een arm dorp Pakwach, aan de rand van het park. Ons verblijf is een redelijk pension met een grote binnenplaats. Terwijl de generator van het pension lawaai maakt alsof hij er elk moment mee kan stoppen, zijn verschillende bedienden nog bezig de verlichting van de kamers en de overloop in orde te maken. De bedden zien er goed uit, maar het sanitair is weer niet om over naar huis te schrijven. De warme maaltijd die we krijgen voorgeschoteld is prima. Een goed doorbakken tilapia (vis) met patat, rijst en een koolsalade. Tijdens de maaltijd vertelt Peter ons dat dit de streek was van Joseph Kony. Op een gruwelijke wijze heeft hij, met zijn ‘verzetsleger van de Heer’ bestaande uit zo’n 1000 voornamelijk kindsoldaten, de bevolking meer dan 20 jaar onderdrukt, verkracht, vermoord en opgegeten. Misdaden die met geen pen te beschrijven zijn. Uiteindelijk is hij Oeganda ontvlucht. Waar hij nu is weet niemand. De mensen in dit gebied hebben enorm geleden.
Na een vroeg ontbijt gaan we maandagochtend op weg naar het park, met zijn 4000 km² het grootste natuurpark van Oeganda. Het park wordt doorsneden door de Nijl en heeft dichte regenwouden en open savannen. In het woud leven chimpansees en het water van de Nijl trekt antilopen, buffels, giraffen, olifanten en honderden vogelsoorten aan. Het Buligi circuit is het beste gebied voor het spotten van wild, omdat de wildconcentratie hier het hoogst is. Op safari. Alles hebben we bij ons, verrekijkers, camera’s, filmtoestel. We er helemaal klaar voor. Wanneer na de ingang (niet meer dan een slagboom) de eerste antilopen en olifanten zich aandienen, zijn we allemaal enthousiast. We zien de Oegandese kob, die ook in de vlag van Oeganda voorkomt. Ook de giraffen worden snel gespot. En dan op zoek naar de koning van de jungle. Na enige tijd rijden, vragen en goed opletten is het zover. Een wat oudere leeuw gaat rustig op een pad tussen wat bosjes liggen, met de uitstraling: lig ik goed voor de foto? Hebbes, we hebben alle dieren op het land gezien, op naar het water. In het midden van het park ligt de prachtige Mwega Safari Lodge met o.a. een speciaal voor Queen Victoria gebouwd verblijf met uitzicht op de Nijl. Wij stoppen op een parkeerplaats vlak bij het water, voor een korte zelf meegebrachte lunch. Wanneer we uitrusten in de schaduw onder een boom komen al snel de eerste baboons onze kant op. Een mandrilsoort, die niet bang is uitgevallen met grote tanden. Peter waarschuwt ons ramen en deuren van de auto dicht te houden en alle losse zaken als fototassen e.d. vast te houden, want het schijnt dat de apen niet echt voor rede vatbaar zijn, alles grijpen en agressief kunnen worden als ze een auto binnengaan. Na het plunderen van de afvalbakken lopen de apen weer weg en zien we ook op loop afstand een groep warthocks (wrattenzwijnen). Niet te dichtbij komen, zegt Peter. Dan toch maar naar het water gelopen in afwachting van onze boot voor de boottocht. En wat zien we daar: een zonnebadende krokodil en een groep hippo’s. Dit is het echte Afrika. Gast in het land der dieren.
De boot is een dubbeldekse metalen schuit, waarbij de gids uitlegt dat het niet de bedoeling is dat wij allemaal bij het zien van een beest naar één kant hollen omdat de boot dan kapseist en we allemaal voer worden voor de krokodillen en nijlpaarden. We mogen naar het bovenste dek met prachtig uitzicht. De tocht over de Nijl tegen de stroom op naar de waterval is prachtig. Visarenden, waterbuffels en echt grote Nijlkrokodillen (6 meter), alles is te zien. Dit is echt vakantie. Bij de waterval ligt de boot even stil, om daarna stroomafwaarts weer terug te varen. Als we in de auto terugrijden en getuige zijn van de zonsondergang over de savanne, zien we de natuurdocumentaires van David Attenborough voor ons. Bij ons pension staan weer een aantal verkopers van souvenirs. We spreken met Peter af dat we wel het een en ander willen kopen, maar dat hij alle onderhandelingen moet doen. Peter nodigt alle souvenir verkopers buiten uit om hun waar aan te leveren en wij plaatsen binnen een bestelling. Drie krijgers, 5 schildpadden, 6 kraanvogels, drie muziekinstrumenten, wat krokodillen. Zo’n grote order hadden ze nog nooit gehad en niet alles was op voorraad. Voor 135.000 shilling wordt het meeste overgedragen waarna de verkopers nog moeite hadden om het geld ook eerlijk te verdelen. Na een maaltijd met kip, rijst, spaghetti en de inmiddels bekende koolsalade komt de mededeling dat we de volgende morgen om 05.00 opstaan om 06.00 te kunnen vertrekken. We rijden dan door het park terug en gaan via de watervallen en het hoogste punt op weg naar Ttula. Van het begin af loopt deze tocht vertraging op. De eigenaar van het pension had zich verslapen, waardoor we pas om 06.30 uur konden vertrekken. Maar ook na het binnenkomen van het park gaat het mis. We zijn nog maar net op weg of een groep olifanten verspert ons de weg. Na wat toeteren en brullen van de motor maken ze de weg vrij. Maar nog geen 10 minuten later is het weer raak. Een grote mannetjes olifant maakt duidelijk dat er met hem niet te spotten valt. Hij blokkeert de weg en maakt geen aanstalten weg te willen gaan. Een Boda Boda voor ons met twee mannen stopt ook. We wachten geduldig maar er komt geen beweging in de dikhuid. Tot dat hij in één keer een slecht humeur krijgt. Hij begint te trompetteren, flappert met zijn oren en komt met grote snelheid op ons afgelopen. Onze chauffeur gooit de auto in zijn achteruit, Ger stopt met filmen en Peter legt het noodscenario uit. Als het mis gaat, de auto uit en rennen voor je leven. De olifant zal dan waarschijnlijk, zo hoopt hij, zijn woede op het busje gaan botvieren. Ook de boda boda maakt dat hij weg komt. Gelukkig rijdt onze chauffeur recht achteruit en vindt de olifant dat hij zijn punt voldoende heeft gemaakt en herpakt zich. Na nog eens 20 minuten wandelt hij op zijn eigen tempo weg en kunnen wij, een verhaal rijker, onze weg vervolgen. Toch breekt dit oponthoud ons op. We missen de veerpont die ons aan de overkant van de Nijl moet brengen en kunnen pas een uur later over waardoor we niet meer binnen de toegestane tijd het park kunnen verlaten. Peter moet praten als brugman om niet extra te moeten betalen, maar na een bevestiging van het oponthoud met de olifant mogen wij onze reis vervolgen.
Op weg naar de watervallen. Peter vertelt dat het gebied aan de andere kant van de Nijl dichter bebost is, veel baboons herbergt en vervelende steekvliegen. Dus Deed op en liefst ramen dicht. Maar het is ook bloedheet in het busje, dus toch maar ramen een beetje open. Elke keer als het busje langzaam rijdt, vallen de vliegen letterlijk aan. En ze bijten direct. Maar na een hele tocht is de eindbestemming een plaatje. We staan op het hoogste punt van het park bij het begin van de waterval. Indrukwekkend zoals het water zich met enorm geweld door een smalle canyon heen perst. Tijd voor genieten en foto’s. De waterval is een waar hoogtepunt van dit wildpark. En dan weer opeengepakt in het busje terug naar Ttula. Een lange tocht met een korte stop voor een hamburger en daarna door naar Happy Times.

Wat een belevenissen! Groetjes!